Od 1977 Zavod je djelovao kao Republička ustanova za “poslove zdravstveno-stacionarne i ambulantno-polikliničke zaštite sa mentalnom rehabilitacijom za oboljenja iz oblasti alkoholizma i ostalih toksikomanija”.
Primjena socioterapijskih i psihoterapijskih metoda u Zavodu zasnivala se na činjenici da je cijeli sistem pacijenta poremećen tako da se u liječenje obavezno uključuje bliža i šira okolina pacijenta – porodica, radna sredina, zajednica u kojoj pacijent živi. Krajni ciljevi terapije pored apstinencije i poboljšanja zdravstvenog stanja pacijenta, uključuju potpunu profesionalnu i socijalnu rehabilitaciju.
Terapijski programi odvijali su se kroz tri faze: faza psiho-somatske reintegracije (na Prijemno-trijažnom odjeljenju), faza psiho-socijalne reintegracije koja se provodi kroz programe Terapijske zajednice i druge oblike grupnog rada (Stacionar, Dnevna bolnica, Savjetovalište) te faza socijalne reintegracije koja se provodi u svim oblicima posthospitalnog tretmana, a u savremenim uslovima kroz aktivnosti u zajednici, pri čemu je Klub liječenih alkoholičara (KLA) uvijek predstavljao poseban oblik terapijskog djelovanja.
Osnovne metode su bile rad u grupi i Terapijskoj zajednici u koju su uključene najvažnije ličnosti iz okoline pacijenta. U programima rada pristup je timski, a u njemu učestvuju stručnjaci različitih profila: neuropsihijatri, psiholozi, socijalni radnici, viši i srednji medicinski tehničari.
Pored zdravstvene djelatnosti Zavod je provodio i programe svih nivoa prevencije, edukacije, naučno-istraživačkog rada, te publicističku i javnu djelatnost.